Vrienden aan het woord

'Bij het Ommelander Ziekenhuis staan inmiddels 5 picknicksets van vanAfval, waarvan er twee onlangs zijn bijgeplaatst. 

"In 1999 hebben we de eerste editie van Het BeterBoek uitgebracht. Dat was toen nog voor het Delfzicht. Sindsdien zijn wij blijven bouwen aan de samenwerking met het ziekenhuis. Zo heb ik ook kennis gemaakt met Simone Blaauboer, die in het ziekenhuis werkte als communicatie adviseur. Onze samenwerking stopte echter niet toen zij met pensioen ging. Onze paden kruisten elkaar weer toen zij secretaris van de Stichting Vrienden van OZG werd. Zij kende Het BeterBoek en benaderde ons met de vraag of de Vrienden hierin wat over haar werk zou mogen vertellen. Dat heeft in de laatste editie geresulteerd in mooie uitingen van de Vrienden over wat zij hebben gerealiseerd voor het ziekenhuis. 

‘Al sinds begin jaren ’70 loopt het ziekenhuis als een rode draad door mijn leven. Ruim dertien jaar werkte ik als analist in het laboratorium van het Delfzicht Ziekenhuis. Ik zat destijds tevens in de Ondernemingsraad en speelde piano in het Delfzichtkoor. Een prachtige tijd waar ik warme herinneringen aan koester. In 1985 ben ik gestopt vanwege mijn zwangerschap.’

‘Ik ben inmiddels alweer 39 jaar werkzaam als fysiotherapeut en manueel therapeut bij PrengerHoekman, in de vestigingen rondom Winschoten. Het voormalige St. Lucas Ziekenhuis in Winschoten speelde een centrale rol in mijn loopbaan. Ik heb daar in 1980 mijn stage gedaan en ben er vervolgens 33 jaar blijven werken. Een kleinschalig en gemoedelijk ziekenhuis, waardoor je vrijwel iedereen op de werkvloer persoonlijk kende. Met veel artsen en verpleegkundigen bouw je na verloop van tijd echt een band op. En die binding met het ziekenhuis is altijd gebleven. Ook nu het St. Lucas Ziekenhuis en het Delfzicht Ziekenhuis zijn samengebracht op één locatie in Scheemda.’ 

‘In een ver verleden heb ik ruim tien jaar in het Delfzicht Ziekenhuis in Delfzijl gewerkt. Als doktersassistent ondersteunde ik daar verschillende artsen. Van gynaecologen en internisten tot chirurgen. Eigenlijk iedereen behalve de KNO-artsen. Een tijd waaraan ik mooie herinneringen koester. Ook nadat ik in 1979 vertrok ben ik me altijd verbonden blijven voelen met het ziekenhuis.’ 

"Van je vrienden moet je het hebben. In tijden zoals deze blijkt dat maar weer. Als je veel binnen zit is een goede vriend, ook op afstand, goud waard. Om je te helpen, je bij te staan en je soms een steuntje in de rug te geven. En een klein steuntje kan al snel een groot positief gevolg hebben.